Jeden z kolegów ze „szkolnej ławy” tak wspominał Raginisa: „Miał kresowy akcent, był cichy i nieśmiały. Szczupły, drobny blondynek…”. Przydzielono go do 2 kompanii 3 plutonu 8 drużyny. Już od początku nauki przyzwyczajano młodych kadetów do pozbawionego luksusów życia żołnierza. Młodych podchorążych zakwaterowano w dawnych koszarach rosyjskich. Większość wykładów początkowo prowadził porucznik Karol Wotruba. Raginis był uczniem przeciętnym, nie otrzymywał pochwał, ale i nie otrzymywał nagan. Edukację w Szkole Podchorążych Piechoty zakończył w 1928 roku, zajmując 133 miejsce na 345 absolwentów. Odbył następnie krótką praktykę wojskową i w tym samym roku rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Piechoty w Ostrowii Mazowieckiej. Szkołę tę ukończył 15 lipca 1930 roku w stopniu podporucznika z 38 lokatą na 234 kończących szkołę. Jako oficer pełnił służbę w 76 pułku piechoty w Grodnie, na stanowisku dowódcy plutonu. Następnie został dowódcą kompanii ciężkich karabinów maszynowych. W roku 1934 został mianowany porucznikiem.
Zauważone przez wyższych rangą oficerów zdolności dydaktyczno - wychowawcze Raginisa spowodowały przesunięcie go na stanowisko instruktora-wykładowcy w Szkole Podchorążych. W roku 1939 otrzymał, w formie wyróżnienia, przydział do Korpusu Ochrony Pogranicza, na stanowisko dowódcy 3 kompanii batalionu ciężkich karabinów maszynowych w obozie warownym „Sarny”. 24 lipca 1939 roku Raginis (już w stopniu kapitana) otrzymał rozkaz przejścia z dowodzoną przez siebie kompanią na odcinek obrony „Wizna”, w celu obsadzenia schronów bojowych.

2 września 1939 roku kapitan Władysław Raginis został mianowany dowódcą odcinka „Wizna”,
Zmarł 10 września w jednym z dwóch broniących się jeszcze schronów, rozrywając się granatem. Wkrótce potem zamilkły ostatnie strzały pod Wizną.

Pośmiertnie kapitan Władysław Raginis został uchwałą Rady Państwa z 13 maja 1970 roku odznaczony Orderem Virtuti Militarii klasy IV.